İPEK GÖYNEK
Vakit gece yarısını geçmişti. Yaktıkları ateşin başında oturuyorlardı.
Alevlerin aydınlattığı gecede, yağmurun çisen çisen yere düşmesini izliyordu. Yorgundu. Sıcak bir yatak bulsa saatlerce uyuyabilirdi.
Sırt sırta verdiği “Duramadı yine bizimki” diyerek dürttü. Gecenin ayazında yüzünün rengi daha da esmerleşmiş olan “Ben yarime ipek göynek alayım” diye bir türkü tutturmuştu.
“İstediğimiz zammı alamazsak, bok alırsın sen göyneği” dedi ayakta duran. Ardından da ağız dolusu bir kahkaha patlattı.
Üzerindeki mağmurluk gitmişti. O da dahil oldu neşeye ve bir nebze içi ısındı.
Şu arkalarında duran fabrikaya tatil günü bile gelirlerdi. Çünkü izin kullananlara erzak yardımı yapılmıyordu. Dünden bu yana öyle şeyler olmuştu ki, kırk yıl düşünse aklına gelmezdi. Yirmi dört saattir fabrikada iş durmuştu. Makineler çalışmıyordu. Bu güne kadar durmadan hep üretmişlerdi.
İlk defa kendileri için bir şey yapıyorlardı.
Öykü: İsmail Demir
Resim: Cyrus Running