Bir İşçinin Cenazesi, 1900. (Uzakta silüetleri görünen fabrikalara dikkat. İşçinin fabrikada iş cinayetinde öldüğü, bir işçi yakını ya da iş arkadaşının fabrika patronlarına doğru öfkeyle yumruğunu kaldırmasından anlaşılmaktadır. İşçinin mezarlık girişindeki cenazesinde ise biri ceketli kravatlı bir devlet memuru, ailesi ve bir kaç işçi arkadaşı vardır.)
Kapatma (Lokavt), 1893
Ajitasyon, 1893
İskelede Balıkçı Tekneleri
Oscar Gräf (Almanya, doğum ve ölüm tarihi tam bilinmiyor, başlıca resimlerini 1880’li ve 1890’lı yıllarda yaptı)
Oscar Gräf, dönemin sosyal demokrat işçi yayınlarında çalışan ama işçi sınıfının sanatsal idealine yaklaşmaya çalışan sanatçılardan biriydi. Lokavt adlı çalışması, 1890'lardaki Luyten ve Koehler gibi sosyal demokrat ressamların daha tanınmış grev çizimlerinden daha net bir duruş sergiler. İzleyici doğrudan işçinin öfkesiyle karşı karşıyadır; resmin alt kenarı figürlerin arasından geçer, sağ arkadaki figür onu resme dahil eder. Heyecanlı işçinin başını çevirmesi, lokavt duyurusu öncesinde işçi kalabalığının toplandığı arka plandaki kaynaşma görüntüsüne dikkat çeker. Ortalarındaki işçinin işaret eden eli ve öfkeli bakışı bu öfkenin nedenini bir kez daha açıkça ortaya koyuyor. Bu resimde, Luyten veya Koehler'in grev resimlerinde olduğu gibi işçiler arasında farklı eğilim ve gruplaşmalar veya şüphecilerin ve umutsuzların zıt hareketleri yoktur. Resmin sınıfsal ve siyasal yönü bellidir.
Gräf'ın diğer işçi toplantısı resminde de ajitatörde doruğa çıkan mücadeleye istekli işçi kitlesinden enerji yükseltimine odaklanır, gerçi bu resminde kitle içinde farklı tepki gösterenler de vardır ama, bu resmin bütününe yayılan ve kitlenin çoğunluğunda güçlü bir zemini olan ajitasyonun yükseltim gücünü etkilemez.
Gräf'ın Bir İşçi Cenazesi resminde ise yine öfkeyle (uzaktaki silüetleri görünen fabrika patronlarına karşı) kalkmış bir işçi yumruğu olmakla birlikte, işçi cenazesinin yalnızca ailesi ve birkaç işçi arkadaşı tarafından kaldırılıyor olması itibarıyla, yalnızlığından doğan daha farklı bir hava vardır. Bu fark, birincilerin siyasal dergilerde yayınlanan baskı-resimler ya da ucuz kartpostallar biçiminde doğrudan işçilere hitap eden siyasal ajitasyon resimleri olması, renkli tablo resimlerin ise galeri ve sergilerde gösterilen ve izleyici kitlesi olarak burjuvalara, orta sınıflara ve aristokratlara hitap edebilmesinden dolayı, ancak vicdani bir etkiyi ön plana çıkarmak durumunda kalmasıdır. Diğer taraftan bu önemli resim de, bir yanda öfkeli işçi yumruğu diğer yandan ölen işçinin yalnızlığı ile kendi içinde de vicdancılığın ötesinde diyalektik bir gerilim taşır.
Kaynak: https://www.dhm.de/archiv/ausstellungen/streik/html/kunst1.html